Werewolves & Me #7 [EXO]

Oczywiście Lay mnie nie obudził, więc gdy około godziny dziewiątej wstałam, zauważyłam go śpiącego, opartego o Milkę. Przetarłam oczy i wstałam, prostując plecy. Podeszłam do blondyna i lekko potrząsnęłam jego ramieniem.

— Hej. Pobudka.

— Hmm? Co? Aa… Przepraszam, zasnąłem.

— Właśnie widzę. Mówiłam, żebyś mnie obudził kiedy będziesz zmęczony.

— Tak dobrze spałaś… Nie chciałem ci tego przerywać.

— Uparty — chłopak przetarł rękami twarz i przyłożył Emilii dłoń do czoła, zapewne wędrując swoją świadomością po jej organizmie.

— Wszystko w porządku. Gdzie ma znamię?

— Lewa łopatka — powiedziałam, wskazując u siebie.

Odwrócił ją na prawy bok i przyjrzał się plecom. Machnął ręką, żebym podeszła. Gdy wychyliłam się, żeby spojrzeć, zauważyłam, że jej znamię już przekształciło się w symbol telekinezy. 

— Czyli już w pełni się przekształciła? — zapytałam niepewnie.

— Tak.

— Uf… Co za ulga. Nie musiała cierpieć. A teraz idź się odświeżyć.

— A co, śmierdzę? — zapytał złośliwie.

— Tak, niewyspanym wilkołakiem. Masz podkrążone oczy.

— No cóż — wzruszył ramionami, idąc do łazienki.

Po kilku minutach usłyszałam odgłos wody lecącej do wanny. Usiadłam na brzegu łóżka i ściągnęłam opaskę z oczu Emilii. To musiało ją obudzić, bo nim jeszcze otworzyła oczy, odezwała się cichym głosem.

— Co tak głośno…? — szepnęła i podniosła się na łokciach, otwierając oczy. — Wou! — dotknęła ręką twarzy, zapewne szukając swoich okularów.

— Heh, niezła reakcja. Okulary już nie będą ci potrzebne.

— Co tu się… ?! — urwała.

— Właśnie zyskałaś zdolność nadwzroczności, nadsłuchu, emm... Co ty jeszcze... A! Telekineza.

— Jaja sobie ze mnie robisz czy jak? Bo to, co mówisz jest co najmniej niemożliwe.

— Nie, tylko próbowałam ci to powiedzieć niezbyt poważnie. Eh… To trudne, Sehunowi szło lepiej.

— Sehunowi?

— Dobra, skup się. Ufasz mi?

— Chyba tak…

— Chyba. To wcale niepocieszające.

— Wiem. Ale postaw się na moim miejscu. Ja nawet nie wiem, gdzie jestem.

— Spróbuję ci to wytłumaczyć.

— Spróbuję zrozumieć.

— Zacznijmy od początku. Też przechodziłam przez to co ty teraz. Byłam w nieznanym miejscu, z nieznaną mi osobą. Tylko, że ja nic nie widziałam. Ale nieważne. Teraz jesteś w domku Sehuna, w środku lasu. Sehun to... mój kolega. Tam w łazience aktualnie kąpie się inny kolega, Lay.

— Sehun, Lay... To jakieś pseudo? Dziwne imiona.

— Jest jeszcze ośmiu innych.... kolegów.

— I co ja do jasnej ciasnej robię w lesie?

— Gdy wracałyśmy z plaży, poszłaś załatwić swoje potrzeby. Wracając, poczułaś się słabo i straciłaś przytomność. Zauważyłam, że na lewej łopatce pojawiło ci się znamię, podobne do mojego, tylko w kształcie wilka — pokazałam prawe przedramię.

— Kiedy ja to sobie do cholery zrobiłam? Nie pamiętam żebym robiła sobie tatuaż — wykręcała głowę, by zobaczyć, co ma na łopatce.

— I tu zaczynają się schody. To nie tatuaż — wyciągnęłam telefon, zrobiłam zdjęcie jej znamieniu i jej pokazałam. — Teraz znamię już wygląda inaczej. Jest symbolem telekinezy. Moje znamię symbolizuje latanie. I taka jest moja moc.

— Znamię? Chyba bym o tym wiedziała... Miałam taki duży pieprzyk pod pachą… To się rozwija? — by jej udowodnić, oderwałam lekko nogi od podłogi, wzniosłam się i zrobiłam jedno kółko wokół pokoju, a Emilia otworzyła oczy ze zdziwienia.

— Nie, musisz bardziej otworzyć głowę. To nic przyziemnego. Chcąc nie chcąc, weszłaś do świata nadprzyrodzonych mocy, magii i tego wszystkiego o czym czytałaś w Harrym Pottterze czy tam Zmierzchu, jak kto woli. W sumie bardziej Zmierzchu, bo wilkołaki — ostatnie zdanie powiedziałam pod nosem.

— To.. ty latasz tak? Wcześniej mówiłaś coś o telekinezie. Wiem, co to jest, ale rozumiesz, trochę trudno mi uwierzyć, że potrafię coś poruszyć. Czekaj… Wilkołaki?! Czyli zaraz wyrośnie mi ogon?

— Po kolei. Tak, latam, tak ty możesz poruszyć coś mocą umysłu, a co do ogona, to prawie. Możesz zamienić się w wilka.

— Żartujesz, tak?

— Jak najbardziej  nie.

—  No to scena twoja.

Przeszłam kawałek od łóżka i nie odrywając wzroku od Emilii, zamieniłam się w moją śnieżnobiałą wilczycę.

— No to się, kurna, porobiło — wstała i zaczęła nerwowo krążyć po pokoju, walcząc z nadchodzącą chęcią padnięcia na podłogę — To… Ja też tak potrafię? — Zmieniłam się z powrotem w człowieka.

— Tak. Też tak możesz, po kilku ćwiczeniach, ale w tym lepszy jest akurat Lay, więc z treningiem umiejętności poczekamy. To jeszcze nie wszystko z nowości.

— Moje biedne serducho.

— Wierzysz w to, co powiedziałam?

— Zobaczyłam na własne oczy. Zawsze jest szansa, że zaraz się obudzę, więc raz kozie śmierć.

— Oprócz mnie takie moce ma jeszcze 10 innych osób. Są to chłopaki w różnym wieku, jeden się właśnie kąpie w łazience. A reszta pewnie zaraz się zbiegnie.

— Współczuję. Trochę już gadamy, zdążyłam zmienić zdanie o rzeczywistości, a on nadal się myje. Rachunki za wodę muszą być wysokie. Chociaż to środek lasu. Zbieracie deszczówkę czy jak?

~ Już dawno skończyłem, ale słyszę, że rozmawiacie, więc nie wychodzę.

— Matko boska. Słyszę głosy. To też jakaś umiejętność?

— Dobrze, że wróciłaś normalna ty — nie mogłam się powstrzymać od śmiechu — A ten głos to Lay. Wśród naszej dwunastki możemy się porozumiewać w myślach, jeśli jesteśmy blisko siebie.

— Chyba nic już mnie nie zdziwi.

— Dobra Lay, chodź do nas.

Blondyn wyszedł z łazienki z mokrymi włosami. Emilia otworzyła usta ze zdziwienia.

— Cześć, jestem Zhang Yixing, choć wszyscy mówią do mnie Lay — przedstawił się, wycierając włosy.

— Cześć. Milka, bardzo mi miło — widać, że z trudem się odezwała, a jej twarz delikatnie się zaróżowiła.

Zadzwonił mój telefon, a na wyświetlaczu pojawił się numer Suho.

— Cześć, liderze.

— Jak Wam idzie?

— Obudziła się i właśnie kończę jej wszystko tłumaczyć.

— Czyli możemy już przyjść?

— Tak — rozłączyłam się. — Na koniec garść wiedzy teoretycznej. Grupa wilków to wataha, lider to wilk alfa, którym jest Suho. Dziewczyna w wśród wilków to wadera.

— Rozumiem, rozumiem — energicznie pokiwała głową.

— Za chwilę poznasz resztę członków watahy — w odległości już było słychać tupot kilkunastu par łap i wycie. — A stwierdzenie „o wilku mowa” jest tu jak najbardziej na miejscu — zaśmiałam się z własnego żartu.

— Śmieszne — Milka nie podzielała mojego entuzjazmu.

Suho nawet nie zapukał. Wszedł od razu i powiedział, że wszyscy czekają na zewnątrz. Kiwnęłam głową, a Lay wyszedł pierwszy.

— Gotowa? — spytałam.

— Chyba tak.

— To chodź — podałam jej rękę, a ona zacisnęła na niej mocny uścisk.

Wyszłyśmy razem. Przed domkiem siedziało dziewięć wilków w półkolu i jeden większy, przed nimi. Milka przestąpiła z nogi na nogę.

 — Hej? — przywitała się niepewnie.

Powtórzyła się sytuacja z mojego dołączenia do watahy. Każdy wyrecytował kilka informacji o sobie. Oni mają to wykute na pamięć, czy jak?, pomyślałam.

— Ana, szykuje nam się poważna rozmowa — szepnęła w moją stronę, gdy wszyscy już się przedstawili.

— Jasne, będzie czas — mrugnęłam okiem.

Suho jako pierwszy podszedł do Emilii.

— Witamy wśród watahy. To była oficjalna część, więc mam nadzieję, że nie weźmiesz nas za jakichś sztywniaków, którymi nie jesteśmy.

— Oj, stanowczo nie jesteście — zaśmiałam się.

— Jasne, rozumiem — odpowiedziała.

Po liderze każdy podszedł do niej się przywitać. Xiumin jak zwykle rzucił się z uściskami, ciesząc się jak dziecko. Milka zaśmiała się wesoło. Kolejny był Baekhyun.

— My już się widzieliśmy, chodź byłaś nieprzytomna — puścił jej oczko i uśmiechnął się zawadiacko. A policzki Emilii zrobiły się różowe.

Ostatni był Tao. Po namyśle delikatnie przytulił krótkowłosą, po czym powiedział krótkie „cześć”. Emilia bez namysłu dotknęła palcem jego policzka.

— Śpij częściej, bo mizernie wyglądasz.

Wszyscy się zaśmiali, a Tao spojrzał po naszych twarzach zdezorientowany. Z opresji uratował go Suho.

— Miejmy nadzieję, że będziesz się dobrze wśród nas czuła. Wiemy, że to wszystko jest dla ciebie nowe i pewnie nie możesz się doczekać sprawdzenia swoich umiejętności. Dlatego chciałbym zapytać, co byś chciała teraz zrobić?

— Hmm... W sumie to nie wiem. Nadal czuję się trochę niepewnie. Ale fajnie byłoby wypróbować te całą "moc".

— Którą? Telekinezę czy zamianę w wilka? — zapytałam.

— Kurczaki... Chyba telekinezę. Zamiana w wilka... Powiem szczerze, że trochę się tego boję.

— Lay jest najlepszy jako nauczyciel, potwierdzone info.

— Wierzę. Co nie zmienia faktu, że zmienienie postaci jest dla mnie troszkę przerażające.

Blondyn podszedł do niej, a ja przyniosłam z domku koc i rozłożyłam go, byśmy mogli usiąść.

— Nie za bardzo czujesz się jak u siebie? — zapytał zawadiacko Sehun.

— Nie, czemu? — zaśmiałam się i wystawiłam mu język. Ten się uśmiechnął.

Lay zaczął jej tłumaczyć, tak jak mi wcześniej, w jaki sposób kontrolować swoją moc siłą umysłu.

— Musisz sprawić, żeby moc ci służyła, nie na odwrót. Skup się na rzeczy, którą chcesz poruszyć — na ziemi przed nią położył swój srebrny sygnet. Emilia bez słowa utkwiła w nim wzrok — a teraz wyobraź sobie, ale z otwartymi oczami, że się porusza, przesuń, podnieś, co tylko chcesz. Po dłuższej chwili sygnet wyleciał w powietrze i uderzył ją w nos.

— Nic Ci nie jest? Za dużo myślisz. Mogę? — spytał, patrząc na czerwoną plamkę na jej nosie.

— Jest spoko. W końcu musiał być ten pierwszy raz — zaczęła się śmiać, ale niepewnie pochyliła się w jego stronę. Przyłożył dwa palce w miejsce uderzenia i zamknął oczy.

— Przestało boleć. Dziękuję — wyszczerzyła zęby w szerokim uśmiechu.

— Zawsze do usług — także uśmiechnął się w odpowiedzi. — Wiesz już jak to działa, możemy dalej ćwiczyć, jeśli chcesz.

— Ćwiczymy — powiedziała walecznie.

Lay położył sygnet w tym samym miejscu i stanął obok niej. Chwila ciszy i skupienia, a tym razem udało się unieść sygnet bez uderzenia kogokolwiek. Wszyscy zaczęli bić brawo.

— Nieźle — skomentował Sehun.

— Super — szalał Xiumin.

Emilia uśmiechnęła się do nas.

— Brawo. Bardzo dobrze Ci poszło — pochwalił ją Lay i poklepał po plecach.

— To teraz czas na wilka! — zawołałam entuzjastycznie.

— No dobra… — Emilia zbladła.

— Nie martw się, to nie jest takie trudne jak telekineza, chyba. W sumie nie wiem, ale dla mnie łatwiej było opanować zamianę w wilka, niż moje światło — pocieszył ją Baekhyun.

— No dobrze, to od czego mam zacząć? — spytała, trochę pewniejsza siebie.

— Zamknij oczy. Oczyść umysł ze wszystkich myśli.

Emilia dostosowała się do wskazówek Laya.

— Słuchaj otoczenia, ale nie skupiaj się na nim. Pozwól, by po prostu było. Rozluźnij każdy mięsień. Dobrze — szepnął, gdy spełniła polecenie. — Spróbuj wyczuć w sobie postać wilka.

Po chwili przed naszymi oczami pojawiła się rudawo-czarna wilczyca, z głową równo przeciętą obydwoma kolorami i ciałem w cętki. Gdy otworzyła oczy, zobaczyła nas wszystkich w postaci wilków. Próbowała się przejść, ale nogi jej się poplątały i wylądowała pyszczkiem w ziemi. Beakhyun podbiegł do niej i pomógł jej wstać. Stojąc po jej lewej, a Lay po prawej, pomogli jej nauczyć się poruszania na czterech łapach. Gdy udało jej się przejść samej, Suho zawył krótko, a my mu zawtórowaliśmy. Emilia także dołączyła. 

Mam nadzieję, że się podoba. W tym rozdziale potrzebowałam wielkiej pomocy Emili, bo nie potrafiłam wczuć się w nią i jej reakcję, więc prowadziłyśmy stylizowaną konwersacje. Powiem, że to spoko doświadczenie, dużo śmiechu było. A wy, jakbyście się czuli, budząc w obcym pomieszczeniu, a ktoś Wam mówi, że macie magiczne moce i możecie zamienić się w wilka, hę? ;> Komentujcie! <3


Korekta: Caroline