Werewolves & Me #8 [EXO]

Cały dzień spędziliśmy na treningu z Emilią, by mogła czuć się dobrze z nami i swoimi nowymi mocami. Popołudniu zaczął nam doskwierać głód.

~ Ej! Burczy mi w brzuchu! — zawołał niezadowolony Xiumin.

~ Tobie zawsze burczy — zaśmiał się Suho.

~ W sumie ma rację, ja też zgłodniałam — zgodziłam się z najstarszym.

~ Ja też, ale nie chciałam mówić — wsparła nas Emilia.

~ Może to dobra okazja, by zaprosić ich do nas? — zapytał dość pewnie Lay.

~ Niech wam będzie. Zapraszam wszystkich na wspólny obiad do domu EXO.

~ EXO? — zapytałam razem z Emilią.

~ Tak. Tak nazwaliśmy naszą watahę po tym, gdy zostaliśmy zmienieni. Nie używaliśmy tej nazwy po stracie pierwszej osoby, ale teraz, gdy znów mamy dwunastu członków, stwierdziliśmy z chłopakami, że powrócimy do tej nazwy.

Ruszyliśmy za liderem. Kierowaliśmy się na południowy wschód, w stronę zalewu. Tego samego, w którym prawie utopił się Tao. Szliśmy takim tempem, aby Emilia mogła za nami nadążyć, więc droga niezmiernie się dłużyła, ale zajęci byliśmy rozmową.

~ Od czego pochodzi nazwa EXO? — zagaiłam ciekawsko.

~ Od egzoplanety — odpowiedział D.O. — A egzoplaneta, to planeta z innego układu planetarnego. Tak jak Ziemia krąży wokół Słońca, tak egzoplaneta krąży wokół innej gwiazdy.

~ Trochę tak jak my jesteśmy ludźmi, ale nie do końca, co nie? — zapytałam.

~ Można to też tak interpretować — skomentował.

Zaczął padać deszcz, więc trochę przyśpieszyliśmy, by po chwili dotrzeć na miejsce. Dom, a raczej rezydencja wznosiła się nad nami.

Znajdowała się w lesie, tak jak domek Sehuna, tylko podjazd prowadził na tyły budynku.

~ Wou! — wyrwało mi się — Lay mówił, że jest duży, ale nie, że aż TAK!

Stojąc przed budynkiem, zamieniliśmy się w ludzi. Przez chwilę pomagaliśmy Emilii wrócić do normalnej postaci, a w tym czasie zdążyliśmy zmoknąć.

— Dobra, już, udało mi się — powiedziała, otrzepując ubranie, ponieważ po zamianie, straciła równowagę i upadła na kolana. Baekhyun, stojący najbliżej niej, pomógł jej wstać, na co ta tylko nerwowo się uśmiechnęła i podziękowała. Suho otworzył przed nami drzwi.

Weszliśmy do dużego przedpokoju, w którym było wiele wieszaków, każdy zajęty przez najróżniejsze kurtki. Policzyłam je, było równo dziesięć. Tylko na jednym wieszaku nie wisiało zupełnie nic.

— Ten pusty należy do Sehuna — odpowiedział Suho, widząc mój wzrok.

— Ah, no tak — co poniektórzy pościągali kurtki i powiesili na swoich wieszakach. Następnie przeszliśmy przez kolejne drzwi.

Przed nami rozciągał się korytarz z dwoma odnogami. Po lewej oraz naprzeciwko znajdowały się drzwi. Od razu wiadomo było, do kogo należą te drugie, ponieważ wisiało na nich zdjęcie chłopaka.

— Mieliście je ściągnąć — wkurzony Sehun podszedł do nich i próbował je odkleić, ale nie dał rady.

— Sorry, przyklejone na super gluuuu — powiedział Chanyeol i poszedł na prawo. Za nim ruszyła reszta watahy. Z nami został tylko Suho, Lay i Sehun.

— Lay, zajmiesz się obiadem? — zapytał lider.

— Jasne — odpowiedział i otworzył drzwi po lewej.

— Oprowadzę Was — powiedział Suho i wszedł przez otwarte przed chwilą drzwi. W pokoju znajdowały się dwie ogromne kanapy, wielki telewizor i półka z jakimiś płytami.

— To salon. Jak widzicie; telewizor, kanapy, w sumie nic dziwnego. Często robimy sobie maratony filmowe albo gramy na konsoli — powiedział, idąc do drzwi w ścianie naprzeciw, za którymi wcześniej zniknął Lay. Otworzył je i puścił nas przodem.

— Tutaj mamy kuchnię — powiedział, wchodząc za nami. Była nowocześnie umeblowana. Znajdowało się w niej mnóstwo szafek i sprzętu kuchennego. Lay właśnie zaglądał do lodówki i wyciągał różne rzeczy.

— Co szanowne panie życzą sobie na obiad? — zapytał wesoło.

— Zdamy się na twoją wyobraźnię — odpowiedziała Emilia, a ja pokiwałam głową, zgadzając się z nią.

~ Reszta mogłaby ruszyć swoje zacne cztery litery i pomóc mi z gotowaniem dla dwunastu osób — odezwał się telepatycznie.

Odpowiedział mu gwar głosów, z którego zdołałam wyłapać tylko jęki protestu. Emilia złapała się za głowę.

~ Zaraz przyprawicie nas o migrenę — powiedziałam i poszłam za Suho, który już otwierał kolejne drzwi, po prawej. Przed nami pojawiła się ogromna jadalnia, z wielkim stołem i dziesięcioma krzesłami.

— Potem dostawimy wam dwa krzesła — powiedział, drapiąc się niepewnie po głowie. Poszliśmy do kolejnych drzwi, które były na prawo. Tym razem otworzył je nam Sehun. Wróciłyśmy na korytarz.

— Pierwszy pokój na lewo należy do Tao — otworzył drzwi i pozwolił nam zajrzeć.

— W każdym pokoju znajduje się wyposażona łazienka, żebyśmy nie musieli się kłócić o kolejność kąpania i tego typu rzeczy — Tao nie było w pokoju.

— A ten puchar? — zapytała Milka, przyglądając się gablocie.

— Panda trenuje Wushu, a to jego największa wygrana.

Wyszliśmy z pokoju. Suho czekał, aż jego właściciel sam nas wprowadzi, ale ten stał tylko przy drzwiach, nie pozwalając nam wejść. Przeszliśmy więc dalej. Za schodami znajdował się pokój z podobizną Xiumina na drzwiach. Suho zapukał, a wesoły głosik pozwolił nam wejść. Chłopak stał pośrodku pokoju, wycierając mokre włosy ręcznikiem.

— Czemu on ma takie upodobanie do zimy? — zapytała mnie szeptem Emila, pocierając ramiona z zimna.

— Moja moc to zamrażanie. A ten bałwan jest prawdziwy — powiedział z nigdy nieschodzącym z twarzy uśmiechem.

Wyszliśmy z jego pokoju, a chłopak poszedł korytarzem, kierując się do kuchni. Drzwi obok miały zdjęcie Laya. Bez ogródek weszliśmy za Suho do jego pokoju.

— A myślałam, że to ja bałaganię — skomentowałam.

~ Słyszałem! — odezwał się ze śmiechem Lay.

Cała nasza trójka wybuchnęła śmiechem. Rozejrzałam się i przez otwarte drzwi zauważyłam Sehuna, wchodzącego do swojego pokoju.

— Ostatni pokój na tym piętrze jest mój — powiedział lider i otworzył drzwi ze swoją podobizną.

— Widzę, że na bogato — powiedziała Emila, a lider zaśmiał się krótko.

W pokoju znajdowało się jedynie łóżko, kaloryfer oraz ogromne akwarium ze słodkowodnymi rybkami.

— Większość czasu spędzamy poza domem, więc nie widziałem celu w większym umeblowaniu.

Wyszliśmy z jego pokoju i skierowaliśmy się na schody. Kolejny korytarz z kilkoma drzwiami.

Przywitała nas podobizna Chanyeola. Suho właśnie miał zapukać, gdy drzwi się otworzyły i wyleciał z nich jego właściciel.

— Ja idę na dół. Możecie wejść — powiedział i zapukał po Baekhyna, który od razu wyszedł.

— Do mojego też zapraszam, chodź nie ma tam co oglądać.

Pokój Chanyeol’a miał swój charakter, nie da się ukryć, że był to ognisty chłopak.

— Wou. Tyle sprzętu muzycznego.

— To hobby Chanyeola. Uwielbia muzykę. Sam ją tworzy.

— Chciałabym kiedyś usłyszeć — powiedziała marzycielsko Milka.

— Ja też.

— Może uda wam się go namówić. Lay gra na gitarze, Baekhyun śpiewa. Czasami razem coś tworzą. Wtedy reszta najczęściej wychodzi z mieszkania, bo się niesie — uśmiechnął się zabawnie.

Od razu przeszliśmy do następnego pokoju, który należał do Baekhyuna. Emilia chyba nie mogła się tego doczekać, bo weszła zaraz za Suho. Pokój był jasny, a w środku znajdowało się jedynie łóżko, stolik i stojak z mikrofonem podłączonym do wzmacniacza. Przy łóżku także znajdował się kaloryfer.

Drzwi naprzeciwko prowadziły do pokoju Kaia. Lider grzecznie zapukał i usłyszeliśmy zaproszenie. Gdy otworzyliśmy drzwi, chłopak nagle pojawił się przed nami.

— Znów ćwiczysz?

— Tak, wciąż nie mogę wylądować równo w samym środku — wskazał podłogę 

Wraz z Emilą popatrzyłyśmy po sobie, nie do końca rozumiejąc. Alfa to zauważył.

— Kai ćwiczy teleportację, przenosząc się w sam środek tych punktów na podłodze.

— Aaaaaa — zawołałyśmy razem, nagle oświecone.

~ Kai?! — głos Laya sprawił, że Milka podskoczyła.

~ No już idę, idę — powiedział i teleportował się. Wyszliśmy z pokoju i stanęliśmy przed kolejnymi z podobizną Chena.

Sytuacja się powtórzyła, a gdy weszliśmy, Chen stał w prawej części pokoju, tworząc elektryczne kule, które co raz uderzały o białe rurki po jego czterech bokach.

— Co wyście się tak nagle wszyscy wzięli za ćwiczenia? Normalnie nie mogę was do tego zagonić — westchnął Suho.

— Padało, a chciałem sprawdzić, jak reagują wtedy moje błyskawice.

Zostawiliśmy chłopaka w spokoju. Ostatnim pokojem z podobizną był pokój D.O. Po zezwoleniu na wejście, z całkiem niewiadomych powodów, pomyślałam o metalu (muzyka).

Jak na komendę po pokoju i korytarzu rozszedł się śmiech mój i Emilii. D.O. zrobił minę jak z obrazka, a my wyszliśmy, zanosząc się śmiechem

 

— Ostatnie pomieszczenie to nasza sala do ćwiczeń.

Wchodząc, od razu poczułyśmy unoszące się feromony.

— Poziom testosteronu tutaj przekracza ludzkie możliwości zapachowe — powiedziałam przez zatkany nos, bez użycia ręki.

— A lustra po co? — zapytała Milka, a ja wiedziałam, że ugryzła się w język, by nie powiedzieć czegoś w stylu „żebyście oglądali swoje piękne twarzyczki?”.

— Sehun i Kai czasami lubią sobie potańczyć. Wymyślają skomplikowane choreografie, a potem mają problem z nauczeniem się jej.

— Sehun tańczy?! — prawie zapiszczałam, zapominając o zapachu, przez co zalała mnie fala mieszanki męskiego potu.

— Nic wartego wspominania — zaskoczył mnie chłodny głos tęczowowłosego— Suho, możemy porozmawiać? Na zewnątrz.

— Jasne. Dziewczyny, ściągnijcie chłopaków na dół, jeśli możecie — zwrócił się do nas.

— Nie ma sprawy.

Poszłyśmy do pokoju Chena i Kaia. Przekazałyśmy, że powinni zejść do kuchni, same także to zrobiłyśmy. Przechodząc koło pokoju Sehuna, zatrzymałam się, spoglądając na drzwi z jego podobizną. Emilia zatrzymała się i spojrzała na mnie podejrzliwie.

— Chodź — szepnęłam i nastawiłam słuch, żeby usłyszeć, czy chłopaki już wystarczająco się oddalili. Po chwili cicho otworzyłam drzwi do pokoju chłopaka. Stanęłam w progu jak wryta. Emila zajrzała mi przez ramie.

— Oh, my… — wykrztusiła — a ten drugi to kto?

Otrząśnięcie się zajęło mi dobre kilka sekund.

— To… to Luhan. Poprzednik twojej mocy.

— Poprzednik?

— Tak. Zginął jakiś czas temu, dlatego ty dostałaś jego moc — mój głos był smutny, a Milka patrzyła na mnie spode łba — Lulu, chyba musimy sobie porozmawiać — szepnęłam do siebie.

— Jak porozmawiać?! Mówiłaś, że nie żyje — wyszłyśmy z pokoju.

— Tak, ale zdarzyło się kilka przygód, potem ci je opowiem.

— No dobra.

Poszłyśmy do kuchni przez jadalnię. Na stole już stało wiele potraw, roznosząc piękne zapachy. W kuchni pracowało niewiele osób. Xiumin zmywał naczynia na bieżąco, Lay i D.O. gotowali. Kai próbował podjadać, ale dostał za to po głowie od Laya. Reszta siedziała na krzesłach przyniesionych z jadalni. Za nami przyszedł Chen.

— Pika, pika?! — zawołał Chanyeol

— Jak zaraz ci zrobię chuuu to mnie popamiętasz — odgryzł się Chen.

Zrobiło mi się czarno przed oczami i już wiedziałam, co to oznacza.

— Z czyjej toalety mogę skorzystać? — zapytałam w pośpiechu, łapiąc za klamkę.

— Możesz z mojej — powiedział Tao, a ja nawet nie dziękując, ruszyłam szybkim krokiem w stronę jego pokoju. Zamykałam za sobą wszystkie drzwi na oślep, gdy tylko zamknęłam drzwi łazienki, odezwał się.

~ O czym chciałaś pogadać? — zapytał Luhan w oślepiającej bieli.

~ Zastanawiam się, czy wy mnie cały czas obserwujecie... Wiedziałam, że ty i Sehun byliście blisko, ale nie sądziłam, że aż TAK.

~ Było, minęło. To on za mną latał.

~ Jak możesz tak mówić?! — byłam zdenerwowana. — Wiesz, ile dla niego znaczyłeś? Ile nadal znaczysz?!

~ To był tylko kolejny człowiek w moim życiu.

Nie poznawałam go. Tak niedawno prosił, bym zaopiekowała się jego Hunnim, a teraz zachowuje się w taki sposób.

~ Jesteś bez serca.

~ Racja, bo nie żyję. Ale już niedługo.

~ Co masz na myśli?

~ Nie powiem ci, bo zdradzisz nasze plany.

~ Gdzie Kris? — spróbowałam innej taktyki.

~ Pałęta się gdzieś po lesie — wzruszył ramionami. — Jeśli to tyle, pójdę do niego dołączyć.

Powrócił mój normalny wzrok. Ze zdenerwowania oddychałam szybko, zaciskając pięści. Wyszłam z łazienki i gdy wychodziłam z pokoju Tao, zauważyłam stojącego w korytarzu Sehuna. Patrzył na mnie podejrzliwie.

— Z kim rozmawiałaś?

— Ja… Rozmawiałam przez telefon — na wspomnienie zdjęcia wiszącego na ścianie chłopaka zaczęły mi się zbierać łzy w oczach. Zamrugałam kilka razy i poszłam do jadalni. Wszyscy już siedzieli przy stole. Usiadłam roztrzęsiona i zaczęliśmy jeść. Tylko ja i D.O. nie dołączyliśmy do rozmowy. W końcu ktoś musiał to zauważyć.

— A ty, Anastazja, co taka mało rozmowna? Coś się stało? — zapytał Lay.

— Co? A, nie. Rozmawiałam przez telefon z kolegą. Może zrobimy po obiedzie pokaz mocy dla Milki? Nie możemy jej zabierać tej przyjemności.

— To dobry pomysł — zgodził się Suho.

Zjedliśmy ogromny obiad, a potem wraz z Milką pomogłyśmy Xiuminowi i Suho pozmywać naczynia. Dołączyliśmy potem do watahy siedzącej w salonie i oglądającej bez zainteresowania jakiś film. Wyłączyli telewizor, zasłonili okno i zgasili światło. Powtórzyła się sytuacja z pokazu umiejętności dla mnie, tyle tylko, że tym razem Sehun nie zaszalał. Siedząc na kanapie zrobił mini trąbę powietrzną i zaraz ją zniknął. Gdy Baekhyun stworzył swoje światełka, Milka wstała i rozglądała się z błyszczącymi oczami aż w końcu spojrzała na Baekhyuna, który w tym świetle wyglądał jak z obrazka.

Korekta: Caroline