Polska Szkoła Magii - Prolog

Witam ponownie z poprawionym opowiadaniem  Polska Szkoła Magii. Jest to prolog. Mam nadzieję, że poprawiony wam się spodoba. Bez zbędnych ogłoszeń zapraszam do czytania!

W roku  1980 Lord Voldemort dowiaduje się o przepowiedni którą usłyszał pijany Severus Snape w barze w Hogsmeade głoszącą „BO ŻADEN NIE MOŻE ŻYĆ, GDY DRUGI PRZEŻYJE...”*

Czarny Pan, po donosie Snape’a, iż tym dzieckiem jest syn James’a i Lili Potter chciał pozbawić życia swojego przyszłego wroga. Potterowie zaufali nie temu czarodziejowi co powinni – czyli Syriuszowi Blackowi a innemu przyjacielowi – Peterowi Pettigrew’owi. Peter zdradził ich tajemnice Czarnemu Panu dzięki czemu ten znalazł ich i zabił. Lecz siła z jaką Lily broniła synka, miłość którą ona go obdarzała, sprawiła, że Harry jedynie został naznaczony blizną w kształcie błyskawicy na jego czole, gdy Czarny Pan próbował go zabić. Po upadku Voldemorta większość Śmierciożerców starała się ukryć, prócz oczywiście tych kilkunastu którzy trafili do Azkabanu. Peter zaginął, pozostał po nim tylko palec, Black został niewinnie oskarżony o zdradzenie Czarnemu Panu miejsca pobytu Potterów, a Severus Snape nie potrafił pogodzić się ze śmiercią przyjaciółki. Jakby zapadł w sobie. Ale na razie nie będziemy się przyglądać dokładnie historii odbywającej się w Anglii, ponieważ przygoda o której chcę opowiedzieć zaczyna się nie gdzie indziej, jak w Polsce. Ponieważ nie tylko w Anglii istniała szkoła Magii, która tam znajdowała się w Hogwarcie. Polska też miała swoją szkołę. Dyrektorem oraz właścicielem był pewien jegomość – Eduart, którego polskie imię brzmiało Edward. Pochodził on z zacnej węgierskiej rodziny Salomonów, a był synem głowy rodu Ilony z polakiem. Miał on na tyle rozwiniętą wyobraźnie, że już za młodu zauważył dziwne rzeczy dziejące się wokół niego gdy targały nim silne emocje. Urodził się w roku, gdy wybuchła pierwsza wojna światowa, a po jej zakończeniu zamek rodzinny znalazł się na terytorium Polski. Przez dwudziestolecie międzywojenne pomnożył majątek rodziny. Udało mu się także jako jedynemu z rodziny przetrwać drugą wojnę światową. Pomimo panującej wszech obecnie energii powojennej był na tyle bogaty by utrzymać zamek w swoich rękach i równocześnie zaczął podróżować. W trakcie swych podróży, głównie w Londynie odkrył niepokojąco niezgadzające się ze sobą informacje na temat dziwnych zjawisk. Gdy zaczął się temu bliżej przyglądać doszły go pogłoski o Armandzie Dippedzie. Dążąc w swojej zaciekłości odkrył, albo raczej jego magia została odkryta przez samego dyrektora, do którego dotarły wieści o młodzieńcu który ze wszystkich sił starał się do niego dotrzeć.  Był wtedy w dość młodym wieku i spędził dobrych kilka lat na uczeniu się magii którą odkrył w nim Dipped, a ponieważ był już w wieku ponad szkolnym, został dla niego specjalnie zorganizowany czas. W czasie jego nauki, a dokładnie w 1948 tenże jegomość zapragnął założyć własna szkołę w której uczył by polskich uczniów sztuki posługiwania się magią. Nakazał więc rozpocząć prace remontowe nad jego zamkiem, a sam w tym czasie zagłębiał wszechstronną sztukę jaką była magia. Udało mu się nawiązać wiele magicznych znajomości, którym po dokładniejszym poznaniu przedstawiał swój pomysł. Przeważnie spotykał się z pełną aprobatą i chórem zapewnień, że zostanie udzielona mu pomoc. Sam dyrektor Hogwartu wskazał mu kilku świeżych absolwentów którzy pomimo młodego wieku wiele potrafili, oraz byli chętni do współpracy. Czasem udało mu się ubijać interes życia z zapaleńcami, zamieniając mugolskie pieniądze na galeony. Zbierał je sowicie by móc dysponować odpowiednimi kosztami. Gdy tylko sam zakończył indywidualna naukę magii, a wierzcie mi, był on naprawdę pojętnym uczniem, chciał jak najszybciej otworzyć swoją szkołę. Prace remontowe się skończyły, a on przygotował plan jak rozpocząć.  Poprosił wielu swoich magicznych przyjaciół o pomoc i tyle na ile byli w stanie – pomogli mu. Dowiedział się nawet, że kilku z nich bardzo dobrze zna jego ojczysty język więc poprosił o przetłumaczenie wtedy już dostępnych wielu ksiąg na temat magii, chodź były to głównie podręczniki. Robili to z chęcią, a gdy już kończyli tłumaczyć, Salomon wysyłał je do kraju gdzie już kilku zatrudnionych pracowników kopiowało je i powielało w niezliczone egzemplarze. Do pracy u niego zgłosiło się wiele osób. Wybrał najbardziej zdolnych z konkretnych przedmiotów i zatrudnił ich jako nauczycieli : obrony przed czarna magią, transmutacji, opieki nad magicznymi stworzeniami, zielarstwa, historii magii, zaklęć oraz eliksirów czy quiditcha . Zaczął uczyć ich języka polskiego, by potrafili operować nim równie prosto co ich ojczystym. Dyrektor Dipped przekazał mu wiedze potrzebną do odnajdywania uzdolnionych osób. Edward był mądry, a magię opanował w taki sposób, że sam Dipped mógł by jej pozazdrościć. Wiele zaklęć zostało dostosowanych do polskich wymogów właśnie dzięki niemu. Miedzy innymi sposób w jaki wykrywani zostawali przyszli czarodzieje. Pozostałych absolwentów z listy zatrudnił jako : sekretarz główną – a była nią kobieta wielce doświadczona w sprawach „papierkowych”, pielęgniarka – Polka, nauczona zawodu przez młodego dyrektora, uzdolniona w leczeniu, znała wszystkie zaklęcia i eliksiry które skupiały się wokół ciała i duszy człowieka, bibliotekarkę – która była świeżo informowana o nowo wydanych książkach, a opanowała tak dobrze język polski, że sama zajęła się ich tłumaczeniem. Był także pewien młodzieniec wykazujący wielkie uzdolnienie jeżeli chodzi o rozpoznawanie różdżek, ich rdzeni, długości czy mocy. Został wysłany na douczanie do różdżkarza i po jakimś czasie został wytwórcą różdżek w polskiej szkole magii. Eduart stwierdził, że szaty będzie sprowadzał z Londynu, z ulicy pokątnej.

Salomon nie był już taki młody gdy w 1980 roku dowiedział się że Czarny Pan został pokonany. Jego nauczyciele przeżywali ten czas bardzo nerwowo. Kilku z nich było przekonywanych przez Śmierciożerców by do nich dołączyli. Ale na szczęście Salomon nauczył się od dyrektora Dippeda i profesora Dumbledore’a jak chronić zamek. Jeden z jego ówczesnych nauczycieli Dirk Cresswell, który zajmował się nauczaniem eliksirów stwierdził, że nie wytrzyma tego nerwowo  więc przez rok do upadku Voldemorta Edwart sam uczył tego przedmiotu. W wakacje tuż po upadku Czarnego Pana dostał list od dyrektora Hogwartu w którym napisane było, że słyszał on o problemach z nauczycielem, więc wysyła do niego profesora Severusa Snape’a. Przez treść listu zauważył, że dyrektor jest trochę zakłopotany. I nim minęły wakacje dostał odpowiedź na dręczące go pytania. Odwiedził go sam Dumbledore wraz z Severusem, by ich sobie przedstawić. Salamon zaczął po angielsku myśląc, że będzie musiał znów spędzić trochę czasu na uczenie języka kolejna osobę, lecz okazało się, ze profesor Snape zna wiele języków w tym także Polski. Gdy ściskali sobie rękę Salomon zauważył jak zimne i nieprzeniknione są oczy Severusa. Chodź widać w nich było cień smutku, który próbował się przebić przez mury maski emocjonalnej.

- To jest Severus Snape. Ma tytuł Mistrza Eliksirów więc będziesz miał w swoich szeregach niezwykłego nauczyciela.

- Witam profesorze Snape. Nazywam się Edwart Salamon. Jestem tutaj dyrektorem i właścicielem zamku.

-Witam. – odpowiedział zdawkowo, pilnując by chłód z oczu rozpoznać można było także w jego barwie głosu.

- Sal, mogę cię prosić na słówko? – Dumbledore spojrzał kątem oka na Severusa.

-Tak, oczywiście – odpowiedział siwowłosy.

Gdy tylko wyszli z gabinetu, Albus niepostrzeżenie rzucił czar przeciw podsłuchiwaniu, na co Eduart podniósł pytająco brew.

- Posłuchaj. Severus jest w lekkim.. szoku, że tak to ujmę. Wraz z upadkiem Czarnego Pana zginęła jego jedyna przyjaciółka, która była mu bardzo bliska. Jest także byłym śmierciożercą …

- CO!?

- Nie przerywaj mi. Nim Czarny Pan upadł Severus przeszedł na naszą stronę, złożył też przysięgę Zakonowi Feniksa. Lecz chce żeby zmienił otoczenie, tam może być zbyt wiele wspomnień. A kiedy zajmuje się eliksirami to cały świat przestaje mieć dla niego znaczenie.

-  Jesteś pewny, że można mu ufać?

-Tak, oczywiście. Swoje własne życie oddał bym w jego ręce. – Uśmiechnął się krzepiąco.

-No dobrze, skoro ty mu ufasz to i ja mu zaufam. Czy on zawsze jest taki … chłodny?

- Niestety tak. Był moim szpiegiem w szeregach śmierciożerców. Musiał ukrywać emocje i niestety tak mu zostało.

Gdy skończyli rozmawiać, dwaj dyrektorzy dołączyli do czarodzieja i gospodarz zaprosił ich do zwiedzania zamku.

- Profesorze Snape, gdzie chciał by Pan rezydować? W skrzydle nauczycielskim zwolniło się mieszkanko – wyszli razem z gabinetu i ruszyli korytarzami szkoły.

- Wolał bym niższe piętra.

-Hm… To komplikuje sprawę. Ale zajmę się tym. Chodź chwilowo musi pan i tak zając proponowaną kwaterę. Niedługo początek roku. Pani Poppins jest bardzo zajęta tłumaczeniem nowy ksiąg. Mówi, że wyszły jakieś nowe podręczniki do opieki nad magicznymi stworzeniami. Więc ma teraz pełne ręce roboty. Ah profesorze, resztę grona pedagogicznego pozna pan na dwa dni przed przyjazdem uczniów. Prócz mnie, Pani Poppins oraz Pani Glas nie ma tutaj teraz nikogo.

- Sal, ile uczniów dołączy w tym roku do Twojej szkoły? Ile szacujesz? – zagaił Dumbledore.

- Na pewno więcej niż na początku. Pierwsze lata były na prawdę puste. Ilość uczniów ograniczała się do wtedy piętnastu na całość, więc wierz mi, wtedy nie zrobiłem podziału na poziom. Przez pierwsze lata uczyliśmy wszystkich razem, dopiero później zaczęliśmy wprowadzać roczniki. Klasy nie przekraczały pięciu osób. Miranda wysłała w tym roku około siedemdziesięciu listów... Wciąż wielu to dzieci mugoli więc myślą że to żart. Ach właśnie, musze was opuścić. Czeka na mnie kilka spraw w związku z początkiem roku.

- Do widzenia Sal, trzymaj się dobrze – pożegnał go Dubledore.

- Do zobaczenia Albusie. Profesorze Snape, tutaj ma pan mapę zamku. Tutaj – wskazał na mapie - znajduje się pana chwilowe miejsce zakwaterowania. Ja idę zając się pana zakwaterowaniem oraz przyszłymi uczniami.

Gdy nie dostał żadnej odpowiedzi w zamian, ruszył w swoją stronę. Dopiero teraz Severus mógł odetchnąć. Ruszył w kierunku swoich pomieszczeń by się tam zaszyć. Zaciągnął wszystkie kotary i nastała jego ukochana, wszechobecna ciemność. Wziął ze sobą mnóstwo książek, więc pokój był zastawiony walizkami podróżnymi. Rozsiadł się wygodnie w fotelu i otworzył jedną z książek. Nie zauważył nawet jak zasnął. Przez chwile spokojnie oddychał by po chwili zacząć krzyczeć, jakby w błagalnym tonie.

- Nie.. Nie, proszę... NIE!

Oczy mu drgały a spod powiek zaczęła cieknąć jedna, samotna łza. Potem nastała cisza i resztę snu przeleżał spokojnie. Pod wieczór obudziło go pukanie do drzwi. Podszedł do nich z różdżką w ręku gotowy do szybkiej reakcji. Gdy w drzwiach zobaczył dyrektora Salomona od razu ją schował.

- Jest Pan tutaj bezpieczny, profesorze. – Powiedział lekko zbity z tropu dyrektor.

- To odruch. Zapewne Dyrektor Dumbledor oświecił pana, ze byłem śmierciożercą.

- Tak. Naturalnie. Przyszedłem poinformować, że lochy są już gotowe. Domyśliłem się także, że lekcje też tam będzie pan chciał prowadzić więc wydzieliłem odpowiednie sale na wykładową, salon, sypialnie oraz łazienkę.

Severus tylko skłonił głową i zaczął lewitować swoje bagaże, kierując się do wyjścia. Dyrektor mu towarzyszył, próbując zagaić rozmowę.

- Zwiedził pan już zamek? Podoba się panu?

- Nie, jeszcze nie. Odpoczywałem po podróży.

-Ahh... No cóż, w takim razie do zobaczenia. – Widząc obojętność na twarzy rozmówcy Edwart odgadł, że jest niechcianym towarzyszem. Ruszył więc do swojego gabinetu by ponownie zająć się formalnościami.

Kiedy na dwa dni przed rozpoczęciem roku szkolnego zjechali się wszyscy nauczyciele oraz pracownicy szkoły dyrektor zorganizował dla nich ucztę powitalną. Gdy już wszyscy się najedli i zaczęli ze sobą rozmawiać, opowiadając co robili przez ostatnie dwa miesiące, dyrektor wstał. Po chwili w sali nastała cisza.

- Witajcie moi drodzy. Jak mniemam wakacje minęły wam spokojnie. Jak wiecie Czarny Pan upadł i nastały spokojne czasy. – Przejechał wzrokiem po zebranych, dłuższą chwile zatrzymując się na Severusie, którego twarz nie wyrażała żadnego uczucia. – Dziś mam zaszczyt także przedstawić Wam nowego nauczyciela od eliksirów. Jest on wysłannikiem prosto z Hogwartu, na polecenie samego Dyrektora Dumbledore’a. Ma tytuł Mistrza Eliksirów, wiec mam nadzieje, że mimo młodego wieku, będziecie go traktować z należytym szacunkiem. Profesorze Snape? – zwrócił się do mężczyzny,  patrząc na niego z uśmiechem.

- Nazywam się Severus Snape. – Czarnowłosy wstał, przedstawił się, po czym usiadł.

- Severus rezyduje w lochach i tam też będzie uczyć. Dirk rezygnując z posady nauczyciela zrezygnował także z roli Głowy Domu Węża. Spytałem Severusa czy nie chciał by przyjąć tej roli. Zgodził się, jeżeli wy nie macie nic przeciwko.  – Gdy zobaczył zdziwione i acz aprobujące spojrzenia reszty rady pedagogicznej machnął ręką. – Severusie, chciał bym Ci przedstawić grono pedagogiczne. To jest Joanna Król, nasza pielęgniarka i pierwszy Polski magomedyk. Mam nadzieję, że będziesz ja zaopatrywał w potrzebne eliksiry. – Z wyrazem obojętności kiwnął do niej głową. – Naszą głową od spraw papierkowej roboty jest Miranda Glas. Zajmuję się listami do uczniów,  oraz wszelkimi dokumentami. – Podobna reakcja, obojętne kiwnięcie. – Mary Poppins jest bibliotekarką.

- I charłaczką. – Dodała zainteresowana. Można było usłyszeć głosy oburzenia. – Niech wie z kim pracuje.

-Tak, oczywiście. Rasmus  Brown uczy zasad gry w Quidditcha. Etna Stark jest nauczycielką transmutacji. Jest też animagiem. Obrony przed czarną magią naucza Joseph Santos. Opieką nad magicznymi zwierzętami zajmuje się…

- Centaur Paolo, do usług. – przedstawił się mężczyzna.

- Zaklęć uczy Lena Stener, jest takze moim zastępcą. Roślinnością oraz nauką zielarstwa zajmuje się Selina Sapworthy. Maria Castellan naucza szerokiej wiedzy o runach. Gerald Moore zajmuje się miejscowym wyrobem różdżek. Dlatego nasi uczniowie dostają je dopiero po przyjeździe tutaj. – Każdej z przedstawianych osób Mistrz Eliksirów kiwał głową z niezmiennym wyrazem kamiennej twarzy. W pewnej chwili jednak skrzywił się nieznacznie, ponieważ przeleciał przez niego duch.

-Ahh, tutaj jesteś Tristianie. Oto nasz nauczyciel historii magii. I nie tylko. – Uśmiechnął się porozumiewawczo do rycerza.

-Żywot mój nie był szczęśliwy, jednakże pozostałem na ziemi, broniąc jej co tchu w mych martwych płucach. – Odpowiedział Rycerz i zniknął za ścianą.

- Niedługo zacznie się rok szkolny. Trzeba przygotować Wielką Sale na powitanie nowych uczniów. – Z tymi słowami Dyrektor skłonił się nieznacznie i opuścił salę. Reszta grona tez zaczęła się rozchodzić a gdy tylko ostatnia osoba wstała od stołu, całe nakrycie zniknęło.

***

Podobnie minęło powianie uczniów. Z siedemdziesięciu zaproszeń do szkoły przyjechało ponad pięćdziesięciu uczniów. Ten rok szkolny był najszczęśliwszym rokiem dla wielu czarodziejów. Młodzi nie wiedzieli kto to Czarny Pan lub mało o nim słyszeli, ale ci którzy znali historie o wojnie czarodziejów, cieszyli się wielce. Niestety ich humory psuły się na pierwszych lekcjach z Mistrzem Eliksirów. Z czasem stał się to najbardziej znienawidzony przez większość uczniów przedmiot oraz nauczyciel.

Takim samym sposobem mijały następne lata. Severus zadomowił się w nowym miejscu, grono pedagogiczne przyzwyczaiło się do jego charakteru, chodź wielu trzeba było tłumaczyć dlaczego tak się zachowuje.

W wakacje 1987 roku dyrektor Salomon przeglądał listę uczniów. Przekraczała ona setkę zdolnych przyszłych magów. Była to największa jak dotąd liczba uzdolnionych. Po kilku wypadkach uczniów nie posiadających wystarczających mocy by przekroczyć nawet połowę podstaw z pierwszego roku Sal zaczął się zastanawiać jak uniknąć takich powtórzeń. Wymyślił zaklęcie, które sprawdzałoby stan oraz zdolności danego kandydata. Gdy listy zostały już przygotowane, dyrektor wraz ze swoją zastępczynią roznieśli je po wszystkich uczniach, sprawdzając ich moc. Z ponad stu uzdolnionych, powyżej oczekiwań było osiemdziesiąt sześć. To i tak dobrze, pomyślał. Lista nazwisk ułożona była według domniemanego poziomu uzdolnienia. Przejrzał z zainteresowaniem pierwszą dziesiątkę nazwisk. W pierwszej trójce znajdowali się niejaka Anastazja Lazur, Bruno Drewniak i... . Kilka kolejnych nazwisk znał z poprzednich roczników. Uśmiechnął się pod nosem. Rodzeństwo także okazywało się magiczne. Ciekawe jak ten rocznik poradzi sobie w szkole,  pomyślał.  Tym bardziej u Severusa. Przez te siedem lat pokazał na co go stać krzycząc na uczniów tak, że z lochów nawet na ostatnim piętrze było go słychać. Był dobrym nauczycielem, każdy kto oswoił się z jego charakterem i wykazywał pewne umiejętności radził sobie bardzo dobrze z eliksirami. Ale jeśli ktoś był leniwy albo trudno mu było się czegoś nauczyć od razu stawał się wrogiem profesora.
Wreszcie nastał dzień przydziału.  Na początku wszystko zaczęło się tak jak zawsze: wyczytywanie nazwisk, podchodzenie uczniów oraz przydział do jednego z czterech domów: Lwy, Borsuki,  Kruki i Węże. Severus nigdy nie był zbyt zainteresowany przebiegiem ceremonii. Ktoś do niego zagadał i gdy zbył go machnięciem ręki na moment spojrzał na czarodziejski narybek. W tym momencie wyczytana została Anastazja Lazur. Wystarczył moment by zbladł do koloru kartki papieru. Ceremonie prowadziła wicedyrektor, wiec dyrektor obserwował go bacznie a na te reakcje bardzo się zdziwił. Powędrował za wzrokiem mistrza eliksirów i jego oczy spoczęły na młodej dziewczynie. Miała rude, delikatne fale, wydatne kobiece krągłości i cerę koloru karmelu. Mimo dość młodego wieku była mocno rozwinięta. Odwrócił się powrotem ale na twarz Snepe'a wróciła maska obojętności. Dyrektor  stwierdził ze będzie musiał poważnie porozmawiać z dyrektorem Hogwartu oraz dowiedzieć się co wspólnego ma ta młoda panna z Mistrzem Eliksirów. Została przydzielona do Lwów. Po uczcie prefekci mieli zaprowadzić uczniów do ich pokojów wspólnych i rozdać plany lekcji.

***

Gdy Anastazja podchodziła do tiary przydziału czuła że nogi jej miękną a prowadząca ceremonie kobieta była coraz dalej. Skup się! Nie możesz teraz zwiać, skarciła się ww duchu.  Podchodząc powoli poczuła na sobie czyjś wzrok. Inny niż te wszystkie ciekawe, gdzie się dostanie. Nie mogła się obrócić ale miała wrażanie, że to nie z tyłu ktoś ją obserwuje. Przyjrzała się radzie pedagogicznej siedzącej kawałek przed nią. Ostatni siedział czarnowłosy nauczyciel. Ubrany był w czarny surdut zapinany milionem małych guziczków. I to jego przeszywający mrozem wzrok poczuła na sobie. Ciarki ją przeszły ale to tylko sprawiło, że ruszyła raźniej do krzesła. Tiara przydziału oceniała jej charakter. W końcu zabrzmiał jej donośny głos.

- Lwy!

- Dz-dziękuję – wyszeptała. Pozwoliła sobie ściągnąć tiarę przydziału ruszyła do stołu swojego domu. Przywitali ją energicznie. Razem dalej oglądali ceremonie przydziału.

- Malgorzata Płonka! – kolejna osoba została wyczytana. Przed szereg wyszła dziewczyna średniego wzrostu,  z czarnymi włosami do łopatek i jasnymi pasemkami.  Po krótkiej chwili którą tiara przydziału wykorzystała na analizę osobowości,  wykrzyczała :

- Borsuki! – Po sali rozległ się wiwat żółtych barw.

- Alicja Narzyńska! – Wyczytała prowadząca ceremonię. Do stołeczka podeszła niska, drobna i szczupła dziewczyna, z blond włosami do ramion. Tiara przydziału została nałożona na jej głowę i już po chwili słychać było:

- Kruki!

- Aleksandra Nowicka! – wyczytała Pani wicedyrektor. Gdy dziewczyna z brązowymi włosami do ramion usiadła na taborecie,  tiara przydziału odezwała się:

- Węże! – tym razem to zielone barwy zalały salę.

- Kolejny wężowaty. Niech to szlag. Skąd się ich tyle bierze?

- W sumie masz rację, najmniej pierwszorocznych jest w Krukach. – Odezwała się dziewczyna siedząca naprzeciw chłopaka. – Cześć, jestem Lukrecja Pąk. Chodź przyjaciele nazywają mnie Lusia. Drugi rok. A ten nie wychowany chłopak który się nie przedstawił to Sebastian Demko. Mówię na niego Bastian.

- Czeeeść. Przepraszam, że się nie przedstawiłem.

- Nie ma za co. Ja jestem Anastazja...

- … Lazur. Pamiętamy jeszcze. – Dokończył za nią młodzieniec, za co dostał kopniaka pod stołem od koleżanki. – Auu. No co? – chłopak zapytał z głową nad stołem,  ponieważ masował zranione miejsce.

- Damie się nie przerywa.

- Możecie mi mówić Ana. – odpowiedziała dziewczyna z szerokim uśmiechem.

Nie zdążyli jej odpowiedzieć, bo po Sali rozniósł się donośny głos dyrektora.

- Nowi uczniowie przydzieleni, więc zapraszam Was do uczty!

Jednym ruchem różdżki sprawił, że na wielkim stole pojawiła się srebrna zastawa i wiele najróżniejszych potraw. Wszyscy łapczywie rzucili się na nie, by tylko zdobyć co smakowitsze kąski. Ana jednak nie zwracała uwagi na połyskujące sztućce czy pięknie ozdobione potrawy. Głos dyrektora zwrócił jej uwagę z powrotem na stół nauczycielski.  Na samym środku siedział sam dyrektor. Po jego prawej stronie siedziała kobieta w średnim wieku. Miała gładko upięte brązowe włosy, i sprawiała wrażenie bardzo dostojnej i nie znoszącej buntu osoby. Po lewej stronie dyrektora siedziała młoda blondynka, z włosami związanymi w luźny kucyk. Miała na sobie czarną szatę z białymi pasami niedaleko ramion. Ana nie wiedziała co to może oznaczać. Obok niej siedziała inna kobieta, zajęta swoim kielichem, wymachując nad nim różdżką. Dalej widać było mężczyznę, niższego o głowę od kobiety. Miał rozpuszczone włosy, koloru kasztana. Na sobie miał jedynie obszerną wynoszoną koszulę, przepasaną skórzanym pasem. Było spod niej widać wyrzeźbione ciężką pracą mięśnie. Twarz miał jakby zdeformowaną, chodź w każdym aspekcie przypominała ludzką. Po jego lewej miejsce zajmowała kobieta w kwiecie wieku,  z ciemnymi blond włosami upiętymi w obszernie zdobiony kok. Tuż koło niej siedziała kobieta której wieku nie dało się ocenić, wyglądała na młodą, lecz jej twarz wyrażała inteligencje i doświadczenie. Tęsknym wzrokiem obserwowała uczniów. Krzesło stojące po prawej stronie było puste. Na samym końcu po prawej stronie siedział młody chłopak o ciemnorudych włosach. Miał podkrążone oczy i zmęczenie na twarzy. Anastazja zastanawiała się dlaczego już pierwszego dnia jest taki zmęczony. Wróciła wzrokiem do starszej kobiety siedzącej po prawicy dyrektora i przyjrzała się siedzącemu koło niej mężczyźnie. Na prawym ramieniu szaty miał jakiś rysunek, ale Ana nie potrafiła go dojrzeć z odległości na jakiej się znajdowała. Następny był bardzo przystojny mężczyzna o delikatnych rysach twarzy, olśniewającym uśmiechu, który rzadko kiedy opuszczał jego twarz oraz gęstych brązowych włosach. Ożywiony, rozmawiał o czymś z kobietą po jego prawej stronie. Dziewczyna skupiła się na niej i zauważyła, że jest szeroko uśmiechnięta. Następna kobieta patrzyła podejrzliwie na swój talerz kątem oka obserwując mężczyznę siedzącego obok niej,  na samym końcu lewego brzegu. Chyba myślała, że nikt nie widzi, ale robiła to tak nieudolnie, że nawet dziewczyna zauważyła podejrzliwy wzrok posłany czarodziejowi ubranemu na czarno. Każdy z grona ubrany był w czarną szatę, oczywiście prócz mężczyzny z skórzanym paskiem, ale u innych widać było kolorowe akcenty. Ale u tego czarodzieja nie wystał ani skrawek koloru, tylko czerń. Nawet włosy miał czarne, przydługie, odstające we wszystkie możliwe strony, nienaturalnie świecące. Gdy przyjrzała się jego twarzy zauważyła jak bladą ma cerę, w porównaniu z resztą grona. Jej przemyślenia przerwał gwar głosów, a wszystkie głowy przy stole zwrócone były ku prawemu brzegu stołu. Podążyła wzrokiem w tamta stronę i zobaczyła szarą, pół przeźroczystą postać zajmująca puste miejsce przy stole. Pociągnęła za rękaw chłopka z którym wcześniej rozmawiała a ten spojrzał na nią pytająco bo właśnie przeżuwał jedzenie.

- K-kto to? Tam po prawej przy stole nauczycieli.

- Tfo jeft pfsor hifstofri. – Odpowiedział z pełnymi ustami.

- Jesteś obleśny Bastian. – Wtrąciła Lusia. – To jest profesor Tristian,  uczący historii magii. Jest duchem.

- D-duchem!? – zapiszczała z przerażenia Ana. Kilka głów spojrzało na nią z zaciekawieniem. Pierwszoroczni w napięciu czekali na odpowiedź.

- Ciszej. Tak, duchem. Nie dziwcie się tak. – Zwróciła się do właścicieli zaciekawionych oczu. – To w świecie magii normalne. Jeśli jakaś dusza z pewnego powodu nie może opuścić ziemi zostaje na niej pod postacią ducha. Ale są one najczęściej pozytywnie nastawione. Przynajmniej te w naszej szkole.

Gdy usłyszeli odpowiedź, wrócili do swoich wcześniejszych zajęć. Ana spojrzała na Lusie z pragnieniem wiedzy.

- Hahaha wyjątkowo zaciekle wyglądasz  z tą miną. Znając życie chcesz wiedzieć kim są poszczególne osoby z grona pedagogicznego, prawda?

- Tak, i to bardzo.

- Dobrze, ale pod warunkiem, że coś zjesz. Potem nie będziesz miała jak zaspokoić głodu. Spróbuj kurczaka, jest świetnie przygotowany. Potem podają desery. 

- Mhm. Ale opowiadaj. – Zaczęła nakładać sobie minimalne ilości jedzenia na talerz i powoli jeść.

- To zacznijmy od prawej strony. Hmm.. Ah, Pan Moore. Gerald. Jest wytwórcą różdżek. Osobistym wytwórcą szkoły. W ciągu roku ma mało roboty, ale przez wakacje za to spędza wiele godzin na zdobywaniu drzewia oraz rdzeni do różdżek. Dlatego teraz ma takie podkrążone oczy. Jutro najpewniej po śniadaniu zostaniecie do niego zabrani by dostać swoje różdżki. Tak na marginesie, moja to winorośl, jedenaście cali, rdzeń to włos z grzywy jednorożca. Bardzo giętka. Tak powiedział Moore.

- Moja różdżka to wierzba, dziesięć i pół cala, włókno ze smoczego serca. Mało elastyczna.

- Ciekawa jaką ja dostanę. –Zastanowiła się na głos Anastazja.

- Następny jest wcześniej wspomniany duch. Jest rycerzem. Nikt nigdy nie wie jak się do niego zwracać. Uczy historii. Podobno był rycerzem samego Króla Artura. Ma wielce dziwny zwyczaj, ale o nim musisz sama się przekonać. – Puściła oko do dziewczyny. – Obok historyka siedzi bibliotekarka, Pani Mary Poppins. Jest… - Lukrecja zawiesiła głos.

- Charłaczką. – dokończył za nią starszy chłopak.

- Bastian!

- No co? I tak się z tym nie kryje.

- Kim jest charłak? – Zapytała zaciekawiona Ana.

- To potomek czarodziejskiej rodziny, ale bez zdolności magicznych. Mogą opanować podstawowe zaklęcia i wiedzą o świecie magii, ale to wszystko. Najczęściej są traktowani jako… niższa rasa czarodziejów. Ale to tylko przez ludzi takich jak ci z Domu Węża. – Mówiąc to skrzywiła się. – Kobieta siedząca obok to Maria Castellan,  uczy wiedzy o starożytnych runach.

- A ten mężczyzna obok? Kto to jest? Wygląda jak człowiek, ale jego twarz…?

- To centaur Paolo. Pół człowiek, pół koń. Powyżej pasa jest człowiekiem, poniżej koniem. Kiedy wstanie to się przekonasz. Jest jednym z niewielu utrzymujący kontakt z ludźmi. Większość jest negatywnie na nas nastawiona i raczej trzymają się z daleka. Są znani ze swoich zdolności wróżbiarskich wiec jego przedmiot to wróżbiarstwo, ale Profesor Paolo uczy także opieki nad magicznymi stworzeniami. - Kątem oka zauważyła, że coraz więcej pierwszoroczniaków przysłuchuje się jej. – Nauczycielka transmutacji siedząca koło Paolo to profesor Etna Stark. Jest dość wybuchowa. Jej imię zostało nadane na cześć wulkanu we Włoszech. Dostosowała chyba swój charakter do imienia. Tuż przy dyrektorze siedzi magomedyk Joanna Król, pracuje jako pielęgniarka. Jak zauważysz, jedyna ŻYJĄCA Polka wśród grona. No, prócz samego dyrektora. Jest jedynym polskim magomedykiem jak na razie. Na środku siedzi dyrektor,  Edward Salomon. Jest właścicielem tego zamku, a kontrolować magię uczył się od samego Albusa Dumbledora – dyrektora Hogwartu, największej szkoły magii i czarodziejstwa w Anglii. Po jego prawicy siedzi sekretarz Miranda Glass. Zajmuje się listami do uczniów, zbieraniem informacji na ich temat oraz wszystkimi biurowymi sprawami. Koło niej siedzi nauczyciel Quiditcha. To taki sport dla czarodziejów. Latanie na miotle i kilka piłek. Nazywa się Rasmus Brown. Bardzo podoba mi się jego imię. Następnie Joseph Santos. Nauczyciel obrony przed czarną magią. Rozmawia z nauczycielką zaklęć i wicedyrektorka Leną Stener,  zazdroszczę jej bo Profesor Joseph jest taki przystojny – powiedziała marzycielskim wzrokiem patrząc na nauczyciela. Po chwili się otrząsnęła -  to ona prowadziła ceremonie przydziału jak zauważyliście. Przedostatnia jest Pani Selina Sapworthy. Nauczycielka zielarstwa. Autorka książki o roślinach wodnych. – Z tonu jej głosu można było wywnioskować, że skończyła przedstawianie, więc przysłuchujący się pierwszoroczniacy przestali zwracać na nią uwagę. Nieszczęśliwa z powodu nie przekazania wszystkich informacji Ana dociekała dalej.

- A kim jest ten facet w czarnych włosach? Ten siedzący na końcu?

- To jest… Profesor Snape. Najgorszy z możliwych charakterów. Nauczyciel eliksirów. Jest okropny. – Jej twarz wykrzywił grymas obrzydzenia. Sebastian postanowił znów się wtrącić.

- Jest opiekunem Domu Węża. Uczy w szkole od siedmiu lat. Został tutaj przeniesiony z Hogwartu. Z nikim nie rozmawia, nikt nic o nim nie wie. A na lekcjach uwielbia się wyżywać na uczniach. Szczególnie na słabych emocjonalnie. Uważa eliksiry za najważniejszy przedmiot. Uwielbia swoich wężowatych, a nas najczęściej kara. Po każdej lekcji są przynajmniej dwa szlabany i kilkadziesiąt punktów od domu. Prowadzi lekcje w lochach. A tam jest okropnie zimno. Brr…- Wrócił do swojego posiłku, a Ana zamyśliła się  przypatrując postaci w czarnej szacie. Nie zauważyła, gdy zastawy z potraw zmieniły się w desery, ani tego, że nauczyciel eliksirów patrzy się na nią z szyderczym wyrazem twarzy. Ktoś ją szturchnął w ramię więc odwróciła głowę.

- Ej! Nie wpatruj się w niego tak. Nie widzisz jego miny?

- Miny? Jakiej miny?

- No tego szyderczego uśmieszku na jego twarzy. Nie patrz. Uff... Odwrócił się. Zjedz deser, zaraz będziemy szli do pokoi.

Następne kilka minut jedli w ciszy. Myśli przyszłej czarownicy krążyły wokół jutrzejszego dnia w szkole. Gdy wszyscy najedzeni nie mogli już patrzeć na wciąż napełniane zastawy dyrektor ponownie wstał i przemówił magicznie wzmocnionym głosem.

- Wielka uczta Powitalna dobiega końca. Wszystkich serdecznie witam i zapraszam do rozpoczęcia największej przygody życia jaką jest poznawanie świata magii. Proszę aby prefekci odprowadzili pierwszoroczniaków do pokojów wspólnych a także o wtajemniczenie ich w plany zajęć. Wszystkim życzę miłej nocy.

Gdy skończył mówić starsi uczniowie powstawali od stołów i skierowali się do wyjścia.

- Pierwszoroczni Lwy, zapraszam do mnie! – Słychać było w gwarze głos jakiegoś chłopaka .

- Zobaczymy się później. – Powiedziała Lusia i wstała od stołu kiwając na Bastiana.

- Taa. Cześć. – zawtórował chłopak do Anastazji.

- Pa. – Rudo włosa ruszyła w stronę powtarzającego prefekta.

- Lwy tutaj. Zapraszam! Wszyscy są? Dobrze. Na zwiedzanie szkoły jeszcze będziecie mieli czas. Teraz zaprowadzę was do pokoju wspólnego a potem dam wam wasze plany zajęć. Za mną! Tylko się nie przepychać.

Tłumnie ruszyli do wyjścia z Wielkiej Sali. Równo z nimi ruszył prefekt Węży i spotkali się przy samych drzwiach.

- Alfredzie. – Chłód w głosie prefekta węży nie obwieszczał nic dobrego.

- Robercie. – Równie chłodno odpowiedział prefekt Lwów.

- Widzę, ze Twój czarodziejski narybek nie jest zbyt ułożony. – Rzucił okiem na rozrzucona gromadę zdziwionych i przerażonych podopiecznych Ala.

- A Twoi jak zwykle pełni szyku i ELEGANCJI. – Ironicznie odpowiedział wskazując ustawionych w dwóch rzędach uczniów. Ich twarze miały wyraz wyższości i obrzydzenia.

- Oczywiście. Nawet liczbą Was przerastamy.

- Nie wiem czy na Twoim miejscu bym się cieszył z tego powodu, Robercie. A teraz wybacz, śpieszymy się. – I ruszył nawołując wciąż stojąca grupkę. – Idziemy! – Z grupki ludzi Anastazja zauważyła dziewczynę,  której mina różniła się od pozostałych.

Skierowali się do schodów. Po drodze mijali ruszające się obrazy.

- To nowi?

- Tak, to uczniowie domu Lwa. – odpowiedział ich przewodnik do jednego z obrazów

- Witaj Alfredzie. Jak Ci minęły wakacje?

- Witaj. Całkiem wesoło, rodzice nadal korzystają z upadku Czarnego Pana. Wiecznie gdzieś jeździliśmy. Cieszę się że wróciłem do szkoły.  – Odpowiedział prefekt na zaczepkę jednego z obrazów. – Nasz pokój wspólny znajduje się na drugim piętrze. Pilnuje go posąg Gryfona stojącego na tylnych nogach. – Zwrócił się do uczniów.  Gdy dotarli do posągu, Al wyciągnął różdżkę.

- Homo Sum. Jest to nasze hasło. Pochodzi z łaciny i jest częścią zdania Człowiekiem jestem i nic co ludzkie nie jest mi obce.

Weszli do ogromnego salonu. Był udekorowany w czerwono-złote barwy. Pośrodku ściany stał wielki kominek, wszędzie w koło poustawiane były fotele i kanapy, stoliki, kilka regałów i dwa małe biurka.

- To jest nasz pokój wspólny. Tutaj spędzamy większość czasu po lekcjach, a także śpimy. Sypialnie dziewcząt są schodami na prawo, sypialnie chłopców na lewo. Na drzwiach wiszą  wasze nazwiska. Lecz zanim pójdziecie do pokoi, kilka słów ode mnie. Ja nazywam się Alfred Rogiewicz. Jestem jednym z prefektów naszego domu. Do moich obowiązków należy pilnowanie waszego zachowania, informowania Was o wszystkich potrzebnych rzeczach, czy wspieraniu was w trudnych momentach. Jestem też uczniem, jak wy. Na czwartym, ostatnim roku. Tutaj – machnął różdżką,  a z jednego z biurek zsunely się dwa stosy złożonych pergaminów. Każdy dostał jeden zwitek – są wasze plany zajęć. Codziennie, od siódmej do dziewiątej odbywa się śniadanie w Wielkiej Sali. O dziewiątej zaczynają się pierwsze zajęcia. Nie spóźniać się, ponieważ jest to karane utrata punktów lub nawet szlabanem u niektórych nauczycieli. – Powiedział to z nutką irytacji w głosie. – O dziesiątej zaczynają się drugie lekcje. Macie tylko kilka minut, na to by przejść z jednej Sali do drugiej, więc nie planujcie sobie nic na ten czas. Po drugiej lekcji macie krótką przerwę.  Pół godziny na przygotowanie się do kolejnych zajęć. Następnie macie trzy godziny lekcji pod rząd. Piąta godzina kończy się o czternastej i wtedy zaczyna się lunch w Wielkiej Sali. Trwa on godzinę. Oczywiście jest on traktowany jako przerwa. O piętnastej zaczyna się szósta lekcja, dla Was ostatnia. Niektóre mogą być dwugodzinne. O szesnastej zaczyna się obiad. Jeśli będziecie mieć dwugodzinne zajęcia możecie nie zdążyć na niego, ale większość nauczycieli kończy lekcje po półtorej godziny. Następnie macie wolne, a o dziewiętnastej zaczyna się kolacja. Po kolacji, czyli o dwudziestej wszyscy pierwszo- i drugo-roczni mają obowiązek powrotu do pokojów wspólnych. Trzeci roczniacy mają to przedłużone o godzinę, a czwarto-roczni o dwie. Rozumiemy się? Klasy są mieszane, więc wielu z was zostanie podzielonych i wyląduje w klasie z uczniami pozostałych trzech domów. Nie twierdzę, że to popieram, wężowi są dość irytującymi towarzyszami zajęć. Jutro zamiast dwóch pierwszy zajęć macie spotkanie z Panem Moorem, wytwórcą różdżek. Inaczej nie macie co zaczynać nauki tutaj. Reszta będzie się odbywać zgodnie z planem. Jeśli chodzi o sytuacje wychodzące w przyszłość. Na święta możecie zostawać w szkole, wtedy lekcje się nie odbywają. Ale na wakacje musicie wracać do domów. W drugiej klasie zaczynają się wycieczki do pobliskiego miasteczka. Nie jest to miasteczko całe czarodziejskie, ale wydzielono magiczny obszar,  mieszka tam wielu absolwentów naszej szkoły. Żadne z Was nie ma także podręczników więc radzę wam w wolnej chwili odwiedzić Panią Poppins w bibliotece. Zajmuje się ona wydawaniem podręczników. Jeśli któreś z was źle się poczuję, jest zobowiązany zgłosić to któremuś z nauczycieli lub prefektów którzy zaprowadzą go do Sali medycznej. To by było na tyle. Jakieś pytania?

- Jak mamy poruszać się po szkole nie znając jej? – Spytał jakiś chłopak.

- Wasze plany zajęć są zaczarowane w taki sposób by pokazywać wam drogę w którą chcecie iść. Oczywiście nie pokazuje WSZYSTKICH miejsc. Dlatego dobrze by było jakbyście ich nie zgubili.

- Słyszałam, że domy mają opiekunów wśród nauczycieli. Profesor Snape jest opiekunem domu węża, więc kto jest naszym opiekunem? – Anastazja zapytała bardziej pewnie, niż się  tego po sobie spodziewała.  Na dźwięk nazwiska Mistrza Eliksirów Al skrzywił się nieznacznie.

- Opiekunem Lwów jest Profesor Joseph Santos. – Przerwał mu cichy chichot kilku dziewcząt na co przewrócił oczami. – Niestety nie mógł osobiście się wam przedstawić. To wszystko? – Gdy odpowiedziała mu cisza skinął głowa. – W takim razie życzę wszystkim dobrej nocy.

Wyszedł z pokoju wspólnego kierując się w korytarze szkoły. Większość uczniów od razu skierowała się w poszukiwaniu swoich pokoi, kilkoro zostało w pokoju wspólnym. Po chwili przez wejście zaczęli napływać starsi uczniowie. Anastazja siedząc na fotelu szukała wzrokiem Lusi i Bastiana. Dostrzegła ich na samym końcu. Podeszli do niej żwawo.

- I co, jaki masz plan lekcji? – Od razu zapytał chłopak.

- Dwie pierwsze lekcje to eliksiry, ale są odwołane bo idziemy po różdżki.

- Ty to masz szczęście.

- Potem mam Zaklęcia, Magiczne stworzenia i Quidditch**.

- Nie no, same najlepsze lekcje jak na pierwszy dzień.  Pokaż.

- Masz. Podobno plan lekcji jest zaczarowany. To prawda?

	Poniedziałek	Wtorek	Środa	Czwartek	Piątek
1	Zaklęcia	Zielarstwo	Eliksiry	Obrona	Obrona
2	Zaklęcia	Zielarstwo	Eliksiry	Obrona	Historia
3	Transmutacja	Historia	Zaklęcia	Transmutacja	Wróżbiarstwo
4	Historia	Eliksiry	Zaklęcia	Transmutacja	Transmutacja
5	Eliksiry	Zaklęcia	Stworzenia	Zielarstwo	Eliksiry
6	Runy	Obrona	Quidditch	Historia	Stworzenia

To

- Tak, musisz tylko użyć różdżki,  pomyśleć gdzie chcesz iść i stuknąć dwa razy w pergamin. Ale pokazuje tylko podstawowe miejsca jak Wielka Sala, pokój wspólny, czy sale lekcyjne. Są też łazienki, biblioteka i magazyn Moore'a.

- A jak mam się jutro dostać do Moore'a skoro jeszcze nie mam różdżki?

- Zaprowadzi Was nauczyciel z którym macie mieć wtedy lekcje. A do Wielkiej Sali możesz iść z nami.

- Czyli odprowadza nas nauczyciel eliksirów. Ciekawe jaki on jest skoro wszyscy tak reagują na jego nazwisko.

- Uwierz mi, gdybym miał do wyboru nie dowiadywać się jaki jest, to żył bym teraz w błogiej nieświadomości. Ten człowiek to kumulacja wszystkich najgorszych cech człowieka – odezwał się Sebastian.

- Ma rację. Ale jest Mistrzem Eliksirów. Sposób w jaki przygotowuje ingrediencje, jego pewna ręką… - urwała w połowie zdania Lukrecja– Zaczynam mówić jakbym wcale się go nie bała. Haha. Zmieńmy temat. Jutro masz lekcje Quidditch’a. Lubisz sport?

- Nie wiem. Rzadko w coś grałam, a jeśli chodzi o oglądanie to jakoś nie przypada mi to do gustu.

- Zobaczysz, Quidditch jest fajny. Raz w semestrze mamy zawody między domami. Dom, który wygra mecz dostaje pięćdziesiąt punktów do pucharu domów, a dom który wygra puchar Quidditch’a dostaje 100 punktów dla domu, więc zawody są dość ważne. W bibliotece jest podręcznik przełożony na polski przez Panią Poppins. Tam masz spisaną historię. Z tego co wiem profesor Quidditch'a nie wymaga posiadania podręczników ale punktuje dodatkowo każdą wiedzę teoretyczną. A Quidditch jest tylko w pierwszej klasie. Potem już tylko, jeśli przyjmą cię do drużyny.

- Rozumiem. Wiecie co, chce mi się spać. Do zobaczenia jutro przed śniadaniem. O której idziecie? – Rudowłosa ziewnęła,  zakrywając usta ręką.

- Po siódmej. Chcemy jeszcze przed lekcjami nastawić się psychicznie na kolejny rok.

- Jasne. Dobranoc. -  Odpowiedziała, machając i wciąż ziewając Anastazja.

- Dobranoc.

Dziewczyna ruszyła w stronę schodów. Były dość kręte. Po kilkudziesięciu schodkach zobaczyła krótki korytarz z drzwiami. Na ścianie dzielącej schody i korytarz wisiała tabliczka z napisem „ Pierwszy i drugi rok”

- Zapewne piętro wyżej są pozostałe dwa lata. – Powiedziała sama do siebie. Ruszyła powoli korytarzem czytając tabliczki przy drzwiach. Na trzeciej z kolei przeczytała swoje nazwisko, razem z trzema innymi.

- Joanna Janik, Emilia Mazur, Izabela Zając . – Niepewnie nacisnęła klamkę i weszła do pokoju. Był średnich rozmiarów. Stały tam cztery łóżka a obok nich cztery szafki nocne. Na trzech z nich były już porozkładane dziewczęta. Podeszła do wolnego łóżka, które stało pod oknem w prawym rogu pokoju. Jej walizka stała u podnóży mebla. Między łóżkami po obu stronach pokoju stały dwie szafy, po jednej z każdej strony. A pod ścianą przy jej łóżku znajdowało się ogromne biurko z dwoma krzesłami.

- Czeeść. Jestem Asia Janik. Mieszkamy razem. – Dziewczyna wyciągnęła rękę którą ruda delikatnie uścisnęła.

- Ja jestem Anastazja Lazur.

- Tak myślałam. Ta co już śpi to Iza Zając .

-  A ja jestem Emilia Mazur . – Odpowiedziała druga dziewczyna.

- Więc wyszło na to ze ty musisz być Anastazja.

- Tak, to ja.

- Chodź, na co czekasz? Rozpakuj się bo zaraz zaczynamy nocne plotkowanie.

- Ja chyba podziękuję, jestem okropnie zmęczona. Wiecie gdzie tu jest łazienka? 

- Wyjdź na korytarz. Drzwi na samym końcu po środku.

- Dzięki. – Dziewczyna podeszła do swojego bagażu, otworzyła wieko i zaczęła wyciągać rzeczy. Wzięła do ręki przybory do mycia i ruszyła w stronę toalety. To co zobaczyła otwierając drzwi przekroczyło jej najśmielsze oczekiwania. Toaleta była podzielona na dwie sekcje. Część prysznicowa posiadała kilka pomniejszych pomieszczeń, całkowicie odizolowanych od reszty. Ana otworzyła pierwsze drzwi i zobaczyła ogromną wannę, w której spokojnie mogły by się kąpać trzy czy cztery dziewczęta. Odkręciła złoty kurek i zaczęła lecieć woda. Stał tam też stolik na którym dziewczyna położyła swoje przybory. Zaczęła się rozbierać. Gdy stała już naga, gotowa wejść do wanny po jej lewej stronie mignął jakiś obraz. Była tak zaabsorbowana wanną że nie zauważyła ogromnego lustra który obierał całą jej postać. Przyjrzała się sobie. Nie była wysoka. Ledwo co przekroczyła metr sześćdziesiąt. Była szczupła, chodź jej wzrost sprawił że jej ręce i uda wyglądały na grubsze niż powinny. Piersi miała okazałe, lecz jeszcze nie nabrały swoistej jędrności, mimo że co wieczór je masowała, jak kazała jej babka, twierdząc, że to sprawi, iż będą pięknie stojące. Rude fale opadały jej na ramiona, i gdy je przekładała do przodu, zakrywały jej piersi. Oczy miała jasno brązowe, usta pełne, w kolorze ciemnej maliny. Jej skóra była gładka, kolorem przypominającym jasny karmel. Mimo, że była ruda, nie miała licznych, jasnych piegów na twarzy. Miała za to wiele pieprzyków. Gdzie nie spojrzała widziała ciemniejszą kropkę. Nie lubiła ich. Tak samo jak swoich piersi. Odwróciła wzrok od swojego odbicia i przypomniała sobie o wannie. Ciepła woda to jest to. Delikatnie zanurzyła jedną stopę sprawdzając temperaturę. Była idealna, nie parząca, nie zbyt zimna. Zanurzyła się cała mocząc włosy. Mięśnie jej się rozluźniły, gonitwa myśli na temat własnego wyglądu zastąpiły nowe tematy. Ciekawe jak będzie wyglądał jutrzejszy dzień. Jak to jest trzymać różdżkę i używać czarów. Wątpiła by była zdolna do większych wyczynów. W domu nic nie potrafiła zrobić dobrze. Wychodziło jej znośnie. Zawsze się ganiła za to, że nie potrafi sprostać najprostszym wymaganiom matki i babki. Nie będzie z Ciebie pożytku, jako żona i matka! Tak jej zawsze mówiły. Słyszała to zdanie wiele razy. Sama zaczęła w to wierzyć. I to ją przerażało. Miała nadzieję, że może magia to będzie to, dzięki czemu odnajdzie swoje miejsce w świecie. Wyszorowała się dokładnie, wykorzystując, że nikt nie stoi nad jej głową, pośpieszając i wypominając, że marnuje ciepłą wodę. Owinęła włosy i ciało ręcznikiem. Na nogi założyła kapcie i wróciła do pokoju. Dziewczęta już spały, jakby zrezygnowały z nocy pełnej plotkowania. Odetchnęła. Nie będzie musiała wymyślać milionów wymówek byle by uniknąć pytań na swój temat. Cichutko przeszła przez pokój który oświetlany był tylko jedną świeczką stojąca na jej szafce nocnej. Ułożyła swoje rzeczy, założyła piżamę i delikatnie zaplotła warkocz. Położyła się do łóżka nie gasząc świecy. Zasypiała z nadzieją na wpasowanie się do świata magii.

*"OTO NADCHODZI TEN, KTÓRY MA MOC POKONANIA CZARNEGO PANA... ZRODZONY Z TYCH, KTÓRZY TRZYKROTNIE MU SIĘ OPARLI, A NARODZI SIĘ, GDY SIÓDMY MIESIĄC DOBIEGNIE KOŃCA... A CHOĆ CZARNY PAN NAZNACZY GO JAKO RÓWNEGO SOBIE, BĘDZIE ON MIAŁ MOC, JAKIEJ CZARNY PAN NIE ZNA... I JEDEN Z NICH MUSI ZGINAĆ Z RĘKI DRUGIEGO, BO ŻADEN NIE MOŻE ŻYĆ, GDY DRUGI PRZEŻYJE... TEN, KTÓRY MA MOC POKONANIA CZARNEGO PANA, NARODZI SIĘ, GDY SIÓDMY MIESIĄC DOBIEGNIE KOŃCA..."

 **Naukę zaczynali od środy, przydział był we wtorek.

I jak, podobało się? Macie ochotę na więcej? Mam nadzieję :) Proszę o komentarze <3